«فخرالحاجیه»؛ فخر زنان ایران

زنده یاد «سكینه تركمان سهرابی» ملقب به «فخرالحاجیه» را می توان فخر زنان ایران نامید؛ زنی كه بیش از یك قرن پیش بنیان خیر و نیكی را بنا نهاد و نه تنها مایه مباهات و فخر زمانه خویش، بلكه مایه افتخار و آبروی زنان این مرز و بوم شد.

زنده یاد «فخرالحاجیه» در سال 1249 خورشیدی در كهن دِه آورزمان ملایر دیده به جهان هستی گشود و اصالت خانوادگی، از وی انسانی آگاه نسبت به مسایل اجتماعی ساخت كه برای نخستین بار بنای وقف و نیكوكاری توسط شیرزنان ایران زمین را در شهر و زادگاهش ملایر پایه ریزی كرد.
بانو «فخرالحاجیه» در خانواده بزرگ تركمان سهرابی موقعیت خاصی یافت و به واسطه اداره كردن املاك و مستغلاتی كه از پدرش به ارث برده بود و همچنین اصالت خانوادگی و حشر و نشر فراوان در جامعه با اقشار مختلف مردم، به جایگاه بالا و انسانی دانا و آگاه تبدیل شد و وقف این اثر همیشه جاویدان را در ملایر ساری و جاری كرد.
فخرالحاجیه در طول زندگی مشترك با همسرش مرحوم «حسین تركمان سهرابی» هیچگاه صاحب فرزندی نشد و زمانی كه به او پیشنهاد ساخت مواردی همچون مسجد، حسینیه و تكیه را می دهند و از ثواب و پاداش بهشت اش می گویند، وی در جواب می گوید: آرزویم داشتن دختر و پسری بود كه از آن محروم شدم و به خاطر ادامه نسل و به جای فرزند، بیمارستانی می سازم به جای پسرم و مدرسه ای به جای دخترم …
حاصل تصمیم «فخرالحاجیه» و از سرآمد موقوفات وی، احداث بیمارستان فخریه و مدرسه فخریه است كه به جرات می توان گفت هیچ شهروند ملایری را نمی توان یافت كه از مزایای این 2 اثر بزرگ و ماندگار واقف و خیر بزرگ ملایری بهره نبرده باشد.
امروز كار نورانی و ماندگار نیكوكاری در این شهر ریشه دوانیده و زنان و دختران این دیار كه از نسل فخرالحاجیه اند، حالا ستارگانی درخشان در عرصه وقف و نیكوكاری شده اند و به یاری بیماران نیازمند شتافته اند.
راهی كه توسط فخرالحاجیه نورانی شد و پس از آن توسط خیرانی همچون زنده یاد فرخ مظاهری، فاطمه میرزایی، اكرم شایگان، زیبا بیات، قمر جوكار، ژیلا زندوكیلی، حمیرا حاج سیدجوادی، سیما كمالی، مهین فراهانی و دكتر مرضیه موسوی، تا ابد ماندگار شد و این دست شیرزنان با صدای بلند فریاد سر دادند كه «فخرالحاجیه آرام بخواب، ما ادامه دهندگان راه تو هستیم.»
«فخرالحاجیه» مادر نبود، اما مادرانه زیست و پس از نصب تندیس مادر در میدان فخریه این شهر، نامش را برای همیشه جاودانه ساخت.
به گفته دكتر عباس آذرهمایون رییس مجمع خیران سلامت ملایر، در هر كوی و برزن این شهرستان نام خیران، واقفان و نیكوكاران می درخشد، نیكوكارانی كه در سطح كشور شهره اند و گواه آن بانوی خیّر فخرالحاجیه است. اگر امروز در حوزه سلامت و بهداشت و درمان سرآمد هستیم، بخش عمده ای از آن به خاطر حضور جدی خیران عرصه سلامت است.
شِنِل معروف فخرالحاجیه هم اكنون در موزه نگهداری می شود و بانو فخرالحاجیه زمانی كه بیمارستان فخریه را احداث كرد، لباس پرستاری می پوشید و گاهی اوقات به بیماران خدمت می كرد كه این نشان از تقدس لباس پرستاران و خدمت به بیماران در هر جایگاهی دارد.
هم اكنون آرامگاه «فخرالحاجیه» و همسرش بنا بر وصیتی كه داشتند، در ضلع جنوب غربی بیمارستان فخریه است كه به دلیل تعریض خیابان، در گذر پیاده رو واقع شده است كه به تازگی به درخواست خانواده وی و مسئولان این شهر و با همت شهرداری و شورای اسلامی شهر ملایر در نقطه ای دیگر از شهر آرامگاهی در خور شان و جایگاه والای این بانوی خیر و واقف ملایری در حال احداث است.
زنده یاد «بانو فخرالحاجیه» در نهایت در سن 72 سالگی در 29 شهریور 1323 خورشیدی رخت از جهان بربست و شعر زیر بر مزار وی نقش بسته است:
«ز شهریور گذشت بیست و نه روز، كزین دار المحن برچیده مسند»

→ خواندن مطلب قبلی

حسینعلی البرز، موسس بزرگترین وقف علمی کشور

خواندن مطلب بعدی ←

«مأخذشناسی وقف»؛ جامع‌ترین کتاب در موضوع وقف

نوشتن نظر شما

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

14 − سه =